Η μουσική ήταν πάντα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κρητικής παράδοσης καθώς οι άνθρωποι εξέφραζαν πάντοτε τους φόβους τους, την επιθυμία για την ελευθερία και την αγάπη μέσα από τα τραγούδια. Τα κρητικά τραγούδια συνοδεύουν τους γάμους, τις γεννήσεις, τις διακοπές και τη συγκομιδή.
Τα Ριζίτικα είναι γνωστά παραδοσιακά κρητικά τραγούδια που προέρχονται από τα χωριά στους πρόποδες των Λευκών Ορέων και μπορεί να έχουν τις απαρχές τους στα τραγούδια των συνοριοφυλάκων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Υπάρχουν δύο είδη ριζίτικα «της Τάβλας» (του τραπεζιού) που συνοδεύουν τις γιορτές και «της Στράτας» (του δρόμου), τα οποία συνοδεύουν τους ταξιδιώτες. Οι Μαντινάδες είναι ίσως η πιο διάσημη μορφή μουσικής έκφραση. Είναι γραμμένες σε δίστιχα με δεκαπεντασύλλαβη ομοιοκαταληξία και εκφράζουν τις ανησυχίες μιας άλλης εποχής, περί έρωτος, θανάτου και μοίρας.
Τα τραγούδια συχνά συνοδεύονται από την λύρα. Η κρητική εκδοχή της είναι ένα όργανο σε σχήμα αχλαδιού με τρεις χορδές, που έχει παιχτεί στην Κρήτη από τη Μινωική εποχή. Ήχοι του μαντολίνου και του λαούτου ακούγονται επίσης συχνά στην παραδοσιακή μουσική.
Χορευτικές σκηνές Μινωιτών στις τοιχογραφίες αποδεικνύουν ότι ο χορός στην Κρήτη έχει τις καταβολές του στους αρχαίους ελληνικούς ναούς.
Οι κρητικοί χοροί χαρακτηρίζονται από δυναμισμό, ταχύτητα και επιθετικό ρυθμό. Οι πιο γνωστοί είναι το όλο χάρη, αργό συρτό, και ο πεντοζάλης, ο οποίος αρχικά χορευόταν από οπλισμένους πολεμιστές. Ένας σταθερά αυξανόμενος ρυθμός εξελίσσεται φρενήρης, με τον 'πρώτο' να επιδεικνύεται κλωτσώντας και εκτελώντας εντυπωσιακές κινήσεις.
Στον συρτό, η οποία παρουσιάζει τοπικές διαφορές, δύο ή περισσότεροι χορευτές συνδέονται και ο 'πρώτος' διαγράφει έναν κύκλο, καθώς κινείται συνεχώς προς τα δεξιά στον ρυθμό του τραγουδιού, τόσο αργά όσο και γρήγορα. Ο χορός σούστα είναι μια σύγχρονη εκδοχή ενός αρχαίου πολεμικού χορού, σε γρήγορο και ζωηρό ρυθμό.